Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΙΝΑΚΑ 

Γεννηθηκε στο Παλαιό Ψυχικο το 1941,εχει ζήσει παιδικά και εφηβικά χρόνια στην Πάτρα,τελείωσε τη Λεόντειο Σχολή και σπουδασε στο Βέλγιο και τη Γαλλία οικονομικές, εμπορικές επιστήμες, πολιτική φιλοσοφία και επικοινωνία. Το 1965 υπήρξε ο πρώτος Έλληνας ανταποκριτής στις Βρυξέλλες για λογαριασμό του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Διετέλεσε αρθρογράφος και συντάκτης επι 30 χρόνια στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, στο Βήμα και στον Ταχυδρόμο, ενώ στην καριέρα του συνεργάστηκε με γνωστά βελγικά και γαλλικά περιοδικά, με μεγάλες ελληνικές εφημερίδες{Εστία,Ναυτεμπορική,Ελευθερος Τύπος κ.α} και πραγματοποίησε σημαντικές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές (ΕΡΤ, SBC TV, Κανάλι 5, Αθήνα 9.84).Ηταν επίσης για μια εικοσαετία,σχολιαστής της ελληνικής εκπομπής στη Γερμανική Ραδιοφωνία. Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του πορείας έχει τιμηθεί με 42 διεθνή και ελληνικά δημοσιογραφικά βραβεία· είναι συγγραφέας έξι βιβλίων,εχει διδάξει σε δημοσιογραφικές Σχολές στο Βέλγιο και την Ολλανδία,χρημάτισε 6 χρόνια διεθνής πρόεδρος της Ενωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και της Ενωσης Συντακτών Περιοδικου Ηλεκτρονικού Τυπου στην Ελλάδα και το 2002 εξελέγη μέλος της Άτυπης Γερουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ σήμερα  είναι Επίτιμος Διεθνής Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων.

   Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1816, όταν ένας μικρός στόλος εστάλη από το Rochefort της Γαλλίας στο λιμάνι Port-Louis της Σενεγάλης, προκειμένου να αναληφθεί η διακυβέρνηση της έως τότε αγγλικής αποικίας από τους Γάλλους. Μέρος του στολίσκου ήταν και η φρεγάτα Μέδουσα, με περίπου τετρακόσιους επιβάτες, μεταξύ των οποίων και 160 μέλη του πληρώματος. 

 Κυβερνήτης στη "Μέδουσα" ορίστηκε ο Υγκ Ντυρουά ντε Σωμερύ (Hugues Duroy de Chaumereys), ο οποίος δεν είχε κανένα προσόν για να αναλάβει παρόμοια αποστολή, παρά μόνον την γνωριμία του με τον αδελφό του βασιλέα και είχε να ταξιδέψει στη θάλασσα για περισσότερα από είκοσι χρόνια χωρίς ποτέ να έχει αναλάβει την διακυβέρνηση πλοίου. Οι περισσότεροι συνάδελφοί του δυσαρεστήθηκαν με την ανάληψη αυτής της θέσης από τον ντε Σωμερύ, τον οποίο θεωρούσαν απλά έναν ευνοούμενο του καθεστώτος, με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί κλίμα έντασης σε ολόκληρο τον στολίσκο. Ο κυβερνήτης του Loire υποπλοίαρχος ντε Τους (des Touches) αναφέρει σχετικά: «Ο Ντυρουά ντε Σωμερύ ήταν ένας ευγενής αυλικός, αλλά όχι σοβαρά σκεπτόμενος, ενώ θεωρούσε ότι, λόγω της θέσης του, εγώ θα έπρεπε να είμαι υπάκουος υπηρέτης του. Αρχικά του έδωσα να καταλάβει ότι δεν είχα λάβει εσφαλμένη θέση όταν υπηρέτησα τη χώρα μου την περίοδο που αυτός είχε επιλέξει την εξορία Στη συνέχεια η στάση του απέναντί μου άλλαξε, κάτι που ήταν χαρακτηριστικό του. Όπως συμβαίνει σε όλους τους μη ικανούς αυλοκόλακες, ήταν εύκολα διαχειρίσιμος.»

Στις 17 Ιουνίου 1816 ο στολίσκος απέπλευσε από το Ροσφόρ του νομού Σαράντ-Μαριτίμ (Rochefort, Charente-Maritime) με προορισμό το Πορ-Λουί της Σενεγάλης. Σε μια προσπάθεια να υπερφαλαγγίσει χρονικά τα άλλα σκάφη του στολίσκου, η "Μέδουσα", λόγω κακής πλοήγησης, βρέθηκε περίπου 100 μίλια εκτός πορείας με συνέπεια στις 2 Ιουλίου 1816 να προσαράξει σε μια σύρτι της δυτικής ακτής της Αφρικής, κοντά στην σημερινή Μαυριτανία.  

Μην μπορώντας να τραβήξουν το πλοίο πίσω στο νερό, αποφάσισαν να το εγκαταλείψουν χρησιμοποιώντας τις σωσίβιες λέμβους. Όμως δεν ήταν αρκετές και σκέφτηκαν να κατασκευάσουν μία μεγάλη σχεδία, προκειμένου να επιβιβαστούν σε αυτήν όσοι δεν χωρούσαν στις λέμβους και να την ρυμουλκήσουν ως την ακτή. Υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, μόλις η σχεδία απομακρύνθηκε από τη στεριά, κόπηκαν τα σχοινιά που την συνέδεαν με τις λέμβους… οι 147 επιβαίνοντες έμειναν αβοήθητοι στη θάλασσα.

    Σύμφωνα με κάποιες πηγές, ήδη από την πρώτη νύχτα, δολοφονήθηκαν γύρω στους 20 επιβαίνοντες. Τρεις ημέρες μετά άρχισαν φαινόμενα κανιβαλισμού, ενώ την επόμενη μέρα είχαν μείνει ζωντανοί μόλις 67. Στις έξι μέρες έριξαν τους τραυματίες και τους αρρώστους στη θάλασσα. Ύστερα από μια οδύσσεια 13 ημερών, το μικρότερο πλοίο του στόλου, η Αργώ, περισυνέλλεξε τους λιγοστούς ετοιμοθάνατους επιζήσαντες στις 17 Ιουλίου του 1816. Σωτηρία βρήκαν μόνο 15 άτομα.  

Η είδηση του τραγικού γεγονότος προκάλεσε φρίκη και αποτροπιασμό σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ξεκίνησε θύελλα αντιδράσεων στον πολιτικό κόσμο του Παρισιού. Οι ευθύνες βάρυναν τον ίδιο τον Βασιλιά Λουδοβίκο XVII, ο οποίος μετά την ήττα του Ναπολέοντα και την παλινόρθωση των Βουρβόνων, προέβη σε πληθώρα ρουσφετολογικών προσλήψεων και αναθέσεων. Ένας δικός του ευνοούμενος ήταν και ο καπετάνιος της Μέδουσας, ο Hugues Duroy de Chaumereys, ένας άπειρος κυβερνήτης που είχε να πλεύσει είκοσι χρόνια. Βέβαια, η ανάθεση της φρεγάτας στον εν λόγω καπετάνιο, ήταν ευθύνη του Υπουργείου Ναυτιλίας, όπως και ο έλεγχος της επάρκειας των σωστικών μέσων σε αυτήν.

Η διάσωση των λίγων και εκλεκτών, μεταξύ των οποίων και του Γάλλου κυβερνήτη της Σενεγάλης και της συζύγου του, με τις λέμβους και η εγκατάλειψη των υπολοίπων στο έλεος της φύσης μαζί με τις αναμενόμενες συνέπειες, ενέτεινε την κοινωνική κατακραυγή για την αναξιοπιστία των κυβερνώντων. Ολόκληρη η Γαλλία είχε ταυτιστεί με την σχεδία της Μέδουσας. Κυριαρχεί η αίσθηση του θυμού και της αδικίας για την ατιμωρησία των υπευθύνων.

Ο Géricault, συντετριμμένος από την είδηση, θέτει πρωταρχικό του στόχο να αφιερώσει ένα έργο μνημειακών διαστάσεων, έναν φόρο τιμής στα θύματα και τους ήρωες αυτής της ανείπωτης τραγωδίας. Συγκεντρώνει ειδησεογραφικό υλικό, βρίσκει στοιχεία για τους επιζώντες, επικοινωνεί μαζί τους και μαθαίνει για την εμπειρία τους. Μάλιστα τρεις από τις μορφές του έργου του έχουν τα προσωπογραφικά χαρακτηριστικά επιβαινόντων στη σχεδία.